Dzień 18 grudnia 2018 roku był bardzo istotny dla całej branży turystycznej. Otóż, tego dnia Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie C-422/17, w którym podzielił prezentowane przez organy podatkowe stanowisko dotyczące obowiązku opodatkowania zaliczek turystycznych w momencie ich otrzymania, w ramach procedury VAT-marża. Zgodnie z przedstawionymi w wyroku wnioskami, podstawą opodatkowania w przypadku otrzymania przez biuro podróży zaliczki na poczet  usługi turystyki może być tzw. marża prognozowana. Poza ogólnymi wskazówkami, Trybunał nie wskazał jednak jak ową marżę prognozowaną należy ustalać.

Przywołany powyżej wyrok rozstrzygnął wątpliwości interpretacyjne dotyczące przepisu art. 65 dyrektywy o VAT ( odpowiednio art. 19a ust. 8 ustawy o VAT), w kontekście otrzymywania przez biura podróży zaliczek na usługi turystyki. Zgodnie z przywołanym przepisem, w przypadku wpłaty zaliczek przed dostawą towarów lub świadczeniem usług, VAT staje się wymagalny w momencie otrzymania wpłaty i naliczany jest od wysokości otrzymanej wpłaty.

Trybunał w przywoływanym wyroku uznał, że wskazane przepisy znajdują zastosowanie również w szczególnej procedurze dla usług turystyki. Co natomiast mają robić biura, które w momencie otrzymania zaliczki nie poniosły jeszcze żadnych kosztów związanych z nabyciem towarów i usług dla bezpośredniej korzyści turysty? Zgodnie z propozycją Trybunału, powinny one liczyć „marżę prognozowaną” w oparciu o koszty, których poniesienie biuro podróży przewiduje. Przywoływane przez środowisko turystyczne argumenty wskazujące na problemy związane z prognozowaniem kosztów usług turystyki okazały się dla Trybunały nieprzekonywujące. TSUE orzekł iż „można rozsądnie oczekiwać od dochowującego zwykłej staranności biura podróży, że dokona ono dość szczegółowego oszacowania łącznych kosztów konkretnej podróży celem określenia całkowitej ceny podróży”.

Jak zatem liczyć marżę prognozowaną? Wiele biur podróży niewątpliwie od kilku miesięcy zadaje sobie to pytanie.

Co do zasady, marżę prognozowaną należałoby ustalać poprzez odjęcie od całkowitej ceny wycieczki, jaką zapłacić ma klient, prognozowanych kosztów które zostaną faktycznie poniesione dla bezpośredniej korzyści turysty. Przy ustalaniu tej wartości należy też pamiętać o kwestii kosztów realizowanych w ramach imprezy usług własnych, na które to usługi przypadać będzie część ceny ryczałtowej wycieczki (owa część ceny podlega bowiem opodatkowaniu według zasad ogólnych).

Następnie podstawa opodatkowania VAT podlegającego zapłacie w związku z wpłatą zaliczki powinna być obliczana poprzez pomnożenie kwoty tej zaliczki przez procent, jaki stanowi określona w ten sposób przewidywalna marża zysku w całkowitej cenie podróży (podatek VAT z uzyskanej w ten sposób wartości należałoby wyliczyć metodą „w stu”). W sytuacji, gdy marża prognozowana będzie różnić się od końcowej marży rzeczywistej, podatnicy będą zobowiązani do skorygowania wartości podatku wykazanej w deklaracji podatkowej.

A zatem sprawa obliczania marż prognozowanych nie jest tak prosta jak może się wydawać. Biura podróży przy stosowaniu powyższych wzorów muszą mieć też na uwadze, iż marża prognozowana (a tym samym koszty z nią związane) musi być ustalona dla każdej z usług odrębnie. Oznacza to, iż w przypadku świadczenia przez biuro podróży np. 100 różnych usług turystyki, dla każdej z nich należy określić jakie koszty jednostkowe biuro zamierza ponieść w związku z jej świadczeniem. Pocieszeniem dla podatników może być fakt, iż przy prognozowaniu mogą oni korzystać z dostępnych im danych, służących do określania ceny konkretnej usługi.

Biorąc pod uwagę skomplikowany charakter oraz wrażliwość tematu marży prognozowanej, każdorazowo warto rozważyć też skonsultowanie z doradcą podatkowym przyjętej przez biuro metodyki rozliczania marży prognozowanej, tak aby w rozliczeniach biura wdrażać wyłącznie bezpieczne i przystępne w stosowaniu rozwiązania.