Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2014 r., sygnatura II FSK 1647/12

Sprawa dotyczyła podstawy wymiaru podatku od nieruchomości. W wydanej w I instancji decyzji burmistrz stwierdził, że wymiar tego podatku wynika z danych zawartych w informacji na podatek od nieruchomości oraz danych ewidencji gruntów i budynków. Organ I instancji wskazał, że nie zastosował wnioskowanego przez podatnika zwolnienia z podatku nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków z uwagi na brak jego utrzymania i konserwowania zgodnie z przepisami ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz braku odpowiednich informacji w ewidencji. Organ odwoławczy utrzymał w mocy taką decyzję, co doprowadziło do wniesienia skargi do sądu. Sprawa trafiła ostatecznie do NSA.
Ten zaś w wydanym wyroku stwierdził, iż ewidencja gruntów i budynków jest co prawda podstawowym narzędziem, służącym ustaleniu podstawy opodatkowania w podatku od nieruchomości. Sąd podkreślił jednak jednocześnie, iż: ?stwierdzenie oczywistych wad ewidencji gruntów i budynków, polegających na nieuwzględnieniu w niej (na ewidencyjnie opisanej działce gruntu) realnie istniejącego budynku, stanowiącego odrębny przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości (art. 2 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.), uprawnia, a nawet obliguje organ podatkowy do dokonania samodzielnych ustaleń mających na celu skonkretyzowanie rzeczywistego przedmiotu opodatkowania, a co za tym idzie również podstawy opodatkowania.?

Pełną treść orzeczeń można znaleźć na oficjalnej stronie internetowej NSA: https://orzeczenia.nsa.gov.pl/