Podatnik nie powinien ponosić negatywnych konsekwencji braku dokładnego określenia podstawy opodatkowania w ustawie podatkowej – stanowisko to znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 10 stycznia.

Sprawa dotyczyła Podatnika prowadzącego punkt gastronomiczny na terenie targowiska. Wystąpił on do Organu podatkowego z zapytaniem, czy jego działalność wiąże się z koniecznością uiszczania opłaty targowej. Zdaniem Podatnika, opłata tego typu powinna być pobierana wyłącznie w przypadku prowadzenia sprzedaży gotowych towarów na terenie targu – ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie odnosi się natomiast do świadczenia usług w miejscu tego typu.

Odmienne stanowisko zaprezentował Organ, wskazując, iż pojęcie „sprzedaż”, którym posługuje się ustawodawca w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, obejmuje swoim zakresem również wszelkie czynności powiązane z rozumianą ściśle wymianą handlową. W związku z powyższym, już samo zajęcie miejsca na targu i wyrażenie gotowości do zawarcia transakcji skutkuje obciążeniem Podatnika opłatą targową.
Pogląd Organu potwierdził WSA, odmienne stanowisko wyraził jednak Naczelny Sąd Administracyjny. Wskazał on, iż tezy przedstawiane przez obie strony opierają się na odmiennych definicjach słownikowych pojęcia „sprzedaż”, których interpretacja nie pozwala na sformułowanie jednoznacznych wniosków. Nie można jednak zakładać, iż ciężarem nieprecyzyjności ustawodawcy obciążony powinien być Podatnik. W związku z powyższym, ze względu na treść wynikającej z art. 2a Ordynacji podatkowej zasady in dubio pro tributario, nie należy nakładać na Podatnika opłaty targowej.

Wyrok NSA z dnia 10.01.2017 r., sygn. II FSK 3729/14