Pojęcie kondygnacji wykorzystane w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych powinno być wykładane zgodnie z jego potocznym rozumieniem – stanowisko to potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 lutego.

Sprawa dotyczyła podatnika pozostającego z organem podatkowym w sporze dotyczącym opodatkowania poddasza budynku. W ocenie organu podatkowego, jego powierzchnię należało pominąć w przypadku ustalania podstawy opodatkowania budynku podatkiem od nieruchomości. Wprawdzie ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawiera definicji „kondygnacji”, jednakże organ swoje stanowisko oparł na opinii biegłego, który stwierdził, iż przedmiotowe pomieszczenie nie spełnia definicji kondygnacji w rozumieniu przepisów Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Stanowisko organu podtrzymał WSA w Krakowie, wskazując, że „zasadnym jest odwoływanie się posiłkowo przy wykładni pojęć z ustawy o podatkach i opłatach lokalnych do prawa budowlanego, a to dlatego, że jeżeli ustawa podatkowa nie zawiera odrębnych definicji wykładnia systemowa zewnętrzna uzasadnia takie działanie”.

Powyższy pogląd nie został jednak zaaprobowany przez NSA, który w swoim wyroku zauważył, iż posługując się pojęciem „kondygnacji” w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca nie odwołał się do przepisów prawa budowlanego. Powoływanie się na treść rozporządzenia przy wykładni wskazanego pojęcia stałoby zatem w sprzeczności z art. 217 Konstytucji – zgodnie ze wskazanym przepisem, sposób określenia przedmiotu opodatkowania musi znajdować oparcie w ustawie podatkowej.

Wyrok NSA z dnia 10 lutego 2017 r. sygn. II FSK 3957/14