Art. 15 ust. 4e ustawy o CIT nie odnosi się wprost do ustawy o rachunkowości. Przepisy prawa bilansowego nie mogą zatem wpływać na wykładnię wskazanego przepisu – stanowisko to wyraził NSA w wyroku z dnia 6 grudnia 2016r.

Sprawa dotyczyła spółki telekomunikacyjnej, która na potrzeby działalności gospodarczej zarezerwowała pasmo określonej częstotliwości radiowej. Koszty związane z przedmiotową transakcją zostały przez spółkę zaliczone do tzw. pośrednich kosztów uzyskania przychodu. Zgodnie natomiast z treścią art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty tego typu zasadniczo potrącalne są w dacie ich poniesienia. Spółka była przekonana zatem, iż poniesiony wydatek będzie mógł zostać zaliczony w koszty podatkowe w momencie dokonania przelewu bankowego na konto organu odpowiedzialnego za dystrybucję częstotliwości radiowych.

Odmienne stanowisko zajął jednak organ podatkowy. Wskazał on, że ze względu na treść art. 15 ust. 4e ww. ustawy, koszt może zostać uznany za poniesiony dopiero w momencie jego ujęcia w księgach podatkowych. Jego zdaniem bowiem „moment uznania omawianego wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym”.

Z poglądem tym nie zgodził się WSA w Warszawie. Sąd wskazał, że definiując pojęcie „kosztu” Organ powinien w pierwszej kolejności opierać się na postanowieniach ustawy podatkowej. Podobne stanowisko zajął NSA, stwierdzając, iż odwołanie się w procesie wykładni wprost do postanowień ustawy o rachunkowości byłoby możliwe, gdyby ustawa o CIT bezpośrednio odnosiła się do wskazanego aktu prawnego.