Niniejszy raport ma na celu przybliżenie przedstawicielom branży turystycznej specyfiki systemu podatku do towarów i usług. Zrozumienie aktualnych mechanizmów opodatkowania wartości dodanej pozwoli organizatorom turystycznym na minimalizację ryzyka podatkowego związanego z rozliczaniem VAT, a także na lepsze przystosowanie się do nadchodzących zmian w rozliczeniu podatków (wprowadzenie klauzuli unikania opodatkowania, Jednolity Plik Kontrolny, zmiany w VAT od 1.01.2017r.).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują specjalną procedurę rozliczania VAT, skierowaną
do podmiotów świadczących usługi turystyczne. W myśl art. 119 ustawy o VAT znajduje ona zastosowanie do „jednolitych świadczeń”, wykonywanych przez podatnika w imieniu własnym, których składnikami są dostawy towarów i świadczenia usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści ostatecznego beneficjenta świadczenia (m. in. transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie). Procedura ta wiąże się nierozłącznie z pojęciem „marży”, która w jej ramach stanowi podstawę opodatkowania. Przez wskazane pojęcie rozumieć należy różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści nabywcy. Ze względu na specyfikę rozliczenia w ramach procedury, podatnik ją stosujący nie posiada uprawnienia do odliczania podatku naliczonego w cenach nabywanych dla korzyści turysty świadczeń. Zobowiązany jest on natomiast do
prowadzenia ewidencji z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych
podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz do przechowywania dokumentacji, z której wynikają
te kwoty.
Procedurą VAT-marża nie mogą zostać objęte świadczenia własne podatnika, które samodzielnie wykonuje on na rzecz swoich klientów. W takim wypadku marża obejmować może usługę w takim
zakresie, w jakim nie składa się ona z wskazanych powyżej świadczeń, które podlegać powinny opodatkowaniu
według zasad ogólnych. Podatnik zobowiązany jest zatem do odrębnego określania podstawy
opodatkowania dla świadczeń nabytych oraz świadczeń wykonanych samodzielnie. Wyodrębnienie
to powinno znaleźć swoje odzwierciedlenie w treści prowadzonej ewidencji (przedsiębiorca musi
w niej wskazać, jaka część należności uzyskanej od klienta przypada
na świadczenia własne i nabyte).

Pobierz PDF i przeczytaj cały artykuł.