W dniu 1 lutego 2016 r. zaczęła obowiązywać ustawa o podatku od niektórych instytucji finansowych wprowadzająca tzw. podatek bankowy. Literalna treść ustawy prowadzi do wniosku, że wbrew zamierzeniom podatek z niej wynikający mogą zapłacić nie tylko banki, ale także przedsiębiorcy którzy udzielają pożyczek swoim pracownikom.

Zgodnie z treścią ustawy podatnikami są m. in. instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2014 r. poz. 1497, z późn. zm.). Problem w tym, że jest to bardzo szeroki podmiotów obejmuje bowiem każdego przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. W tym gronie mogę zatem znaleźć się potencjalnie pracodawcy którzy udzielają pożyczek swoim pracownikom choćby w ramach ZFŚS.

Dotyczyć to będzie jednak tylko większych firm bowiem podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika ponad kwotę 200 mln zł. Praktyczne problemy rodzi także ustalenie tego progu – wartość tę oblicza się bowiem łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

Do czasu pojawienie się precyzyjnych wyjaśnień ze strony MF istnieje zatem obawa opodatkowania każdego przedsiębiorcy którego aktywa przekraczają 200 mln zł i który chociaż raz udzielił kredytu konsumenckiego. Sugerujemy podjęcie kroków umożliwiających wyjaśnienie tej wątpliwości w drodze interpretacji.