Gdyby Ustawodawca dopuszczał możliwość udokumentowania realnych wydatków na dojazd do pracy zwykłymi biletami lub innymi dokumentami, to wynikałoby to wprost z przepisu ustawy o PIT – pogląd taki wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 9 lutego.

Sprawa dotyczyła profesora pracującego w kilku Instytutach, znacznie oddalonych od jego miejsca zamieszkania. Ze względu na swoje obowiązki, musiał on podróżować do zatrudniających go placówek koleją. Ponieważ jednak odległości między Instytutami a jego miejscem zamieszkania przekraczały 240 kilometrów, mógł on nabywać wyłącznie jednorazowe bilety imienne – przewoźnik nie wystawia bowiem biletów okresowych na tak długie trasy. W związku z powyższym profesor powziął wątpliwość, w jaki sposób ma on udokumentować koszty ponoszone na dojazd do pracy (w tym wypadku przekraczały one 10 tys. zł rocznie), aby nie zostały one zakwestionowane przez organ.

W ocenie profesora, przepis ustawy o PIT, zgodnie z którym faktyczne koszty dojazdu do pracy dla celów podatkowych mogą zostać udokumentowane wyłącznie imiennym biletem okresowym, dyskryminują podatników pracujących w znacznej odległości od swojego miejsca zamieszkania, w związku z czym uzasadnione wydaje się twierdzenie, iż został on błędnie sformułowany. Odmienne stanowisko wyraził jednak organ podatkowy, zauważając, iż treść art. 22 ust. 11 ustawy o PIT jednoznacznie wskazuje, że rzeczywiste koszty przejazdu mogą zostać udokumentowane wyłącznie imiennym biletem okresowym – „gdyby ustawodawca dopuszczał możliwość udokumentowania powyższych wydatków zwykłymi biletami lub innymi dokumentami np. fakturą, to wynikałoby to wprost z treści wskazanego powyżej przepisu art. 22 ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych”.

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 9 lutego 2017 r. znak 2461-IBPB-2-2.4511.1033.2016.2.AR