W jednym ze swoich ostatnich wyroków (orzeczenie z dnia 27 września 2012 r., sygn. II FSK 253/11) NSA wprowadza wyłom w swojej dotychczasowej, dość jednolitej linii orzeczniczej dotyczącej interpretacji art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Powyższy przepis stanowi, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodówuważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. W swoich dotychczasowych wyrokach (np. wyrok z dnia 20 lipca 2012 r., sygn. II FSK 2406/11; wyrok z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. II FSK 1091/10) NSA prezentował stanowisko, iż z przywołanego przepisu nie wynika, że momentem poniesienia kosztu jest dzień ujęcia go w księgach jako kosztu, tj. dzień uznania za taki koszt z punktu widzenia przepisów ustawy o rachunkowości. Albowiem faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

W swoim ostatnim, wrześniowym orzeczeniu NSA stwierdził, że: „W związku z poczynionymi uwagami należy stwierdzić, że ujęcie (zaksięgowanie) wydatku w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Wydatek dla zakwalifikowania go do kosztów uzyskania przychodu musi zatem spełniać wymogi określone ustawą podatkową, ale w czasie koszt ten ujawniony jest w dniu jego zaksięgowania w księgach rachunkowych.”

Czy powyższy wyrok będzie stanowić zwrot kierunku linii interpretacyjnej NSA, trudno na chwilę obecną powiedzieć. Należy poczekać na następne wyroki NSA w przedmiotowej kwestii.